Thuis

Gisteren schreef ik in mijn dagboek; 'Wat speciaal om je in een land zo ver weg, to thuis te voelen'. En zo ervaar ik het hier ook echt. Ik voel me hier thuis. 'My home is the lowlands', maar dit begind ook wel thuis te voelen. Ik voel me zo gezegend dat ik hier op deze plaats in Israel terecht ben gekomen, gezegend met de mensen die ik hier ontmoet. De mensen die ik hier tref zijn wel heel anders dan de mensen die ik in Ede om me heen had. De levensvisie en levensinstelling is hier heel anders. Dit levert voor mij natuurlijk nieuwe visies om over na te denken.
De mensen zijn hier relaxter. Het is meer genieten en leven in het nu, en misschien nadenken over morgen. Soms is dit een fijne instelling, maar soms natuurlijk ook niet.
zowiezo zijn vooral de jongeren hier in de kibbutz heel anders dan in Nederland. De jongeren uit de grote steden zullen meer overeenkomsten hebben met de Nederlanders.
1. de meiden dragen geen make-up, of spullen voor in het haar.
2. de jongens gebruiken geen gell
3. overdag lopen we in werkkleding die je, als ze vies zijn, in de was gooit, en nieuwe werkkleding pakt. Er is geen mannen of vrouwen kleding, wat betekend dat een shirt wat ik vorige week aanhad, nu gedragen wordt door een andere kerel. Leuk he.
Natuurlijk heb je ook gewoon je eigen kleding, maar dat draag je buiten je werktijden en op Shabbat.
4. In Nederland denkt iedereen dat alle Israeli's op Teva sandalen lopen. Iedereen loopt hier op standalen, maar ik heb nog maar 1 paar Teva's gezien.

Vanavond eindigd Sukkhot. Een weeklang feest met natuurlijk gewoon werk, maar in de namiddag en avond vaak een programma. September is echt een feestmaand. In de tijd dat ik hier ben (nu een maand alweer!) heb ik nog geen volledige werkweek van 6 dagen gehad, omdat er steeds Joodse feestdagen tussendoor kwamen. Het beviel me wel allemaal.

lunch roept me nu.