The End

lieve vrienden, familie

zo is er een heel abrupt eind gekomen aan mijn Israel reis. Gisteren rond 10 uur 's ochtends ben ik geland op Schiphol.
Afgelopen zondag tijdens een vakantie in Eilat kreeg ik op het Ministery van Binnenlandsezaken te horen dat ik zo snel mogelijk het land moest verlaten, omdat ik geen nieuw visa meer zou kunnen krijgen, en ook al een week zonder geldig visa in Israel zat.
Zondag nacht dus de nachtbus van Eilat terug naar Haifa genomen en met het ontbijt zaten we weer in Nes Ammim. Toen papa en mama maar op de hoogte gesteld van de situatie, m'n vliegticket opgeboekt, tas uitgepakt en een begin gemaakt met het inpakken van de tas. 's Middags kwam er nog een vriend vanuit Sde Boker op bezoek en 's avonds zou alweer m'n laatste nacht in Nes Ammim zijn en toen had ik ook m'n 'Shalom party' cq goodbye party.
De volgende dag stond vooral in het teken van 'dag' zeggen, koffie hier, koffie daar etc. Gelukkig heb ik ook nog wel met wat vrienden een uurtje bij het zwembad kunnen liggen.
Omdat het eergisteravond 'Erev Shavuot' was, een Joodse feestavond, reden er dus, net als op Shabbat, geen bussen of treinen in Israel. 2 vriendinnen hebben toen gezegd dat ze me helemaal naar het vliegveld zouden reiden, en dat was echt super.
Na heel veel controles, alle bagage uit en weer in de tas en vragen oven m'n verblijf, zat ik in het vliegtuig en even later in de armen van m'n moeder, Ruben en Inga.

Op naar het volgende avontuur

27 Juni 04.55

Dan vlieg ik dus naar huis.

Kaas, een draaiorgel en stroopwafels

Zo, ik heb mezelf net tegoed gedaan aan jullie belasting geld. Bedankt! Ik kom net terug uit Herzlyya, waar een feest was van de Nederlandse Ambassade, voor onze koninging. Het was een soort van nette receptie, met allerlei lekkere hapjes, zalm, echte Nederlandse kaas, de meest ordinaire wijnen een draaiorgel en stroopwafels als toetje. Nou, in ruil hiervoor kon ik dat volkslied en die 3 hoeraatjes voor de koningin wel over m'n lippen krijgen. Nee, het was een leuke avond, lekker om even helemaal weg uit Nes Ammim te zijn en zo'n avondje met wat Nederlanders uit te zijn. Ik had allemaal echte Hollanders verwacht, lange blonde mensen, maar dat was helemaal niet zo. Er waren veel Israelische mensen die getrouwd waren met een Jood, en dan in Israel waren gaan wonen. Erg leuk. Maar nu ben ik wel moe hoor, en morgen om 07.00 weer aan de bak. Bah soms.

Fijn

De laatste dagen zijn echt fijn, ik voel me goed, het weer is goed en de sfeer is goed. Fijn he, allemaal.
Pessach is nog niet over, dus de drukte duurt nog voort. Morgen is de laatste dag van Pessach, dus overmorgen kan ik weer m'n portie brood naar binnen werken. Verder is er de laatste dagen niet veel speciaals gebeurd, maar toch vullen de dagen zich makkelijk. Met werken, slapen, eten, en 's avonds na het werk nog lekker even relaxen. Het leven is hier zo simpel maar ook zo prima. Nu met Pessach hebben we 5 arabische kerels uit een buur dorpje hier werken, als serveerders en 1 als kok. En dat is over het algemeen leuk maar met de kok heb ik dan weer een wat niet zo'n goede band. Een dik klein kereltje, waar hij natuurlijk niet veel aan kan doen. Hij schreeuwt altijd zo, zonder reden. De hele dag hoor ik een mengelmoes van arabisch en hebreeuw op me afstorten; yalla yalla Maryam, lama kacha? Rega Rega! Ik weet dat ik ech best goed werk in de keuken, en m'n baas vind dat ook, dus ik ga me echt niet laten opjutten door dit kereltje. Daarnaast laat hij mij altijd zijn zooi opruimen. Gisteren had ik daar geen zin meer in en dat heb ik hem dan ook maar duidelijk laten weten. En dat vond hij niet zo leuk, maar ik wel. Volgens mij zijn de grenzen nu weer duidelijk neergezet en kunnen we wel weer samen door een deur. En het leuke was ook nog dat we afgelopen week met en de volunteers en alle koks en serveerders en wat joodse gasten na het dinner een potje voetbal gespeeld hebben, en ik een goal bij deze kerel, Chamudi, gemaakt had.
Ow, en er was wel iets heel speciaals, gisteren zelfs. Toen kwamen Mirjam Maaike en Lida mij voor een half uurtje gezelschap houden, 3 vriendinnen van school. Het was zo leuk en het voelde zo fijn maar ook raar, om  in een half uurtje en hallo na 8 maanden te zeggen, en dan weer dag te zeggen. Gelukkig heb ik vrijgekregen van werk en kan ik in Mei 3 daagjes met hun groep meereizen.

Genoeg van al die Matze's

Wat een drukte en Pesach is nog niet eens begonnen. Afgelopen 3 dagen heb ik elke dag 11.5 werkuren gemaakt, en dat brak me wel een beetje op. Van 07.00 tot 19.30 werken met een uurtje pauze. Maar om eerlijk te zeggen heb ik het heerlijk naar m'n zin, omdat ik nu in de keuken sta. Vet gaaf. Echt leuk vind ik het. Afgelopen dinsdag is het hele guesthouse 'kosher le pesach' gemaakt', en dus ook de keuken. Er waren 10 maskiachs in de keuken, die de hele keuken hebben gecontroleerd. En het hele service is kosher le pesach gemaakt, zowel het melk als het meat service. Dat wil zeggen eerst in kokend water gedompeld, dan onder de brander gegaan en dan nog een rondje door de dishwasher. Om nieuw service kosher te maken moet het eerst door stromend water zijn gereinigd, dus op naar de zee, heel veel service in de zee, en dan weer inpakken en terug naar Nes Ammim. Om eerlijk te zijn vind ik het allemaal wat overdreven, al die orthodoxe Joden in de keuken die service onderdompelen in water en schoonbranden en voorderest heel veel praten. Het was wel echt gezellig hoor. Maar al dit gedoe om alle broodkruimels uit de keuken te halen vind ik dan weer een beetje te ver gaan. Al was het wel een leuke ervaring.

En ik kan nu al geen Matze meer zien, de ongerezen broden. Ik probeer er echt alles aan te doen om me de Matze's te laten smaken maar m'n fantasie is op. Matze met ei, met suiker, met gesmolten kaas, matze koekjes, matze in de melk. Sugesties zijn welkom want we moeten het er nog bijna 2 weken mee doen.

Pesach

Pesach komt er weer aan, en dat brengt werk met zich mee. Nee, het is niet een gewone voorjaarsschoonmaak. Omdat ik hier in een kosher guesthouse werk, moet echt alles schoon, alles. Elk richeltje, gaatje, hoekje. Alles. Met Pesach herdenken de Joden de joodse slavernij in Egypte en de uittocht uit Egypte, waarmee de Joden bevrijd werden van de Slavernij. Tijdens Pasen mogen de Joden geen gist eten, en alleen maar 'ongedesemd' voedsel. Dat betekend dus geen brood, geen rijst, geen pasta, geen bier etc. We gebruiken hier in het guesthouse alleen maar producten met het label 'כשר'; oftewel kosher. Maar tijdens Pesach mogen we alleen maar producten gebruiken die 'כשר לפסח'; oftewel kosher voor Pesach. Normaal hebben we coca cola dat kosher is, maar nu zit er dus een label 'כשר לפסח' op. Volgens coca cola kenners smaakt hij anders. Een beetje overdreven allemaal als je het mij heel eerlijk vraagt, maar interessant is het wel. Hier in Israel duurt de Pesach tijd 7 dagen, en dus ook 7 dagen zonder gistproducten met ingang van 18 April (in de Joodse kalender de 15e van de maand Nisan). Wij in ons guesthouse beginnen morgen al met het gebruiken van producten die 'כשר לפסח' zijn. Dus vanavond kan ik me laatste bammetje met kaas opeten, om dan morgen ochtend aan de matze's te zitten. Ik ben benieuwd wat voor'n eten we zullen eten, want 2 weken leven van Matze's en aardappelen lijkt me ook geen feest.

Verder is er vanmorgen iets gebeurd wat ik echt niet leuk vond. Ik vond een klein gewond vogeltje dat vast zat ik een struikje, en op het moment dat ik hem in m'n handen wou pakken, sprong mijn lieve meneer Nielson op dit arme beestje, om ermee weg te springen en 5 meter verder lekker op te peuzelen.

Fijne dingen

oké, was dan wel geen Petra, maar mooi wel; Jerash

Onze slaapplaats bij de Druzen familie (klik)

Ja, een kameel in de achterbak

Zonsondergang in de woestijn

                                                                         Met z'n allen

Onze slaapplaats bij Mt Nebo

The fellowship of Nes Ammim

                                                                  Laatste avond samen

Wat een feestweek

Als ik nu zo terug kijk op de week in Jordanie, kan ik alleen maar zeggen dat het echt een geweldige week was. Het was een aaneenschakeling van fijne momenten die nu alweer herinneringen zijn.
Het was een manier van rondreizen die ik nog niet zo lang had meegemaakt. We hadden een matje en slaapmat meegenomen, en zo konden we gaan en staan waar we wilden, zonder ons zorgen te hoeven maken waar we zouden slapen. 3 nachten hebben we op deze manier buiten geslapen en eigenlijk is dat me erg goed bevallen.
Verder is Jordanie een interessant land. Ik had wat kleren meegenomen die m'n schouders en knieeen bedekken, want ik dacht dat dat wel netjes zou zijn. Maar eigenlijk heb ik de hele week in een lange broek en lange mouwen gelopen, gewoon omdat dat eigenlijk niet anders kon. Ik draag geen hoofddoek, want ik ben geen moslim, maar alsnog voelde ik me aardig bloot. We reisden met liften en openbaar vervoer, en in het openbaar vervoer zit je in een klein busje, met alleen maar Jordanesen. Als er bijvoorbeeld naast mij een plaats leeg zou zijn, zou daar nooit een man gaan zitten. Maar jongens, wat was het soms warm in al die kleren. Zware tas op je rug, zon op je hoofd, en maar zweten in je lange kleren.
Maar we hebben erg veel mooie dingen gezien, mooie mensen ontmoet en ik heb er weer een stapel mooie herinneringen bij.

Geen zorgen

Weet je waar ik nu ben? In Amman, bij Marlies, Laura en Alisa, uit de NGK Ede. haha, dat had ik vanmorgen echt niet gedacht.
Nou, ik heb m'n visum dus binnen. Ik moet waarschijnlijk wel eerder terug naar Nederland, maar misschien ook wel niet.
Tot nu toe gaat onze reis zo ontzettend goed en we hebben alleen maar geluk. We hadden een lift van Nes Ammim naar de grens met Jordanie, vanaf daar aangehaakt bij een Poolse touringsbus die ons via Umm Qais naar Jerash bracht. Jerash is een van de grootste Romeinse steden buiten Italie. Het was best mooi, maar de stenen leken allemaal op elkaar. Omdat we een matje en slaapzak meegenomen hadden, en low budget doen, zijn we neergestreken bij de 'security man' van het park in Jerash. Heerlijk gekookt met deze man en de tourismpolice. Toen ons matje neergelegd op de stoep en slapen. Het was best koud.
De volgende ochtend voor een paar centen uren in de bus gezeten naar Azraq, een plaatsje ongeveer 20 km van de grens van Saudi-Arabie. En toen kwamen we erachter dat er na 15.30 geen bussen meer terug gingen en waren we eigenlijk gestrand in een plaatsje waar we heel weinig vrouwen zagen, en al helemaal geen vrouwen zonder hoofddoek. Toen ik Israel verliet dacht ik dat ik wel m'n schouders en knieen zou moeten bedekken, maar tot nu toe heb ik alleen nog maar lange mouwen en lange broeken aangehad, gewoon omdat dat al als heel blood en vrij wordt beschouwd. Aan een hoofddoek begin ik niet hoor.
We waren dus gestand in een of ander dorpje midden in in de woestijn en daar kwamen me een jongen tegen die ons uitnodigde bij hem thuis te overnachten. Oké. We waren terecht gekomen bij een Druze familie. Alle neven en nichten kwamen langs, oom en tante uitgenodigd. Heerlijk gegeten, gedronken en geslapen. Dat was wel wat beter dan de stoep in Jerash.
Toen vanmorgen waren we beland in Amman en toen kregen we het wilde idee om misschien te kijken of we naar een gezin uit onze kerk, die sinds 6 jaar in Amman wonen, zouden kunnen. Hup internet café in, adres opgezocht maar daar kwam alleen een dorp, Suweileh, uit; een grote stad naast Amman. Daar met een busje naartoegegaan en toen wat rondgevraagd, getelefoneerd etc. Maar we zijn er gekomen. Heel leuk allemaal.
Toen ook nog Marlies, Laura en Alisa ontmoet, waar we nu dus bij neergestreken zijn.
Wauw, wat hebben we tot nu toe een leuke tijd, en wat hebben we mooie mensen ontmoet.

Een klein probleem

Oké dan, ik heb een klein probleem wat uit kan groeien tot een groter probleem. Israel heeft volgens mij weinig zin om mijn visum te verlengen. Daar wacht ik nu al 1.5 maanden op en ondertussen is m'n visum ook al bijna een maand verlopen. Echt niet relaxed. Ik heb me toch echt goed gedragen vind ik zelf. Waarom het zo'n gedoe voor mij is om m'n visum te verlengen weet ik ook niet. Ik heb al een brief van 'goed gedrag' van m'n vorige kibbutz aan moeten vragen. Deze brief heb ik netjes op tijd opgestuurd en ik dacht dat het daarmee wel afgehandeld zou zijn, maar dus nog steeds niet.
Normalerwijze kan je ook een nieuw visum krijgen door Israel uit te gaan (bijvoorbeeld een dagje Jordanie of Egypte) en dan weer Israel binnen te gaan; je krijgt dan een 3 maanden touristen visum. Het rare was ook al dat ik bij mijn aankomst in Israel slechts een 2 maanden touristen visum kreeg. Maar omdat ik nu al bijna een maand zonder visum hier zit, is de kans klein dat ik Israel weer in zou komen. Israel uitkomen zou geen probleem zijn.

En dan heb ik een maand geleden een trip naar Jordanie gepland, in de overtuiging m'n paspoort dan wel weer terug te hebben, met een mooie stempel van een nieuw visum erin. Het plan is om dinsdag ochtend te vertrekken, richting Jerash, dan naar de 'desertcastels', vervolgens Madaba, mount Nebo, Wadi Dana en Wadi Rum. Klinkt goed he? Dacht ik ook. Maar of ik nu werkelijk kan gaan, weet ik nog niet.
Morgen ochtend is er nog een kans m'n paspoort misschien klaarligt in Akko met een mooie stempel erin.
Nou, daar hopen we dan maar op.

Schoonmaak

Jongens wat een gedoe toch weer. De welbekende en welberuchte "Pesachcleaning" is weer begonnen hier in Nes Ammim. Volgens de Joodse traditie mag er tijdens Pesach geen gerezen producten, of geen producten die kunnen groeien in het huis zijn. Hierom moeten alle appartementen en kamers schoon gemaakt worden, zodat er niet eventueel broodkruimels boven op de deurpost, op de vloer, in het schuifdeurgootje etc. kunnen achterblijven. En dat brengt dus heel wat werk met zich mee. Van 08.30 tot 14.00 ben ik bezig geweest met 1 appartement. Ik vroeg hoe ik het precies moest schoonmaken, en toen kreeg ik als antwoord; "pretend the room you're cleaning, is your own room". Haha, dat was geen goede tip voor mij, voor mensen die weten hoe mijn eigen kamer er eigenlijk wel niet uitziet.

Verder zit ik nu met een poes op m'n schoot. Ik heb hem maar een beetje geadopteerd. Hij heet mr. Nielson en is heel klein en heel bang. Eigenlijk hou ik helemaal niet van poesen, maar dit beestje heeft toch wel een beetje m'n hard gestolen.

Sneeuw en Purim

Het is Purim, het feest van Esther. Met Purim vieren we hier de overwinning van koningin Esther op Haman. Haman was een konging die alle Joden wilde vermoorden, uiteindelijk zelf niet heel fijn aan z'n einde gekomen is. We eten zogenaanmde "Ozen Aman" of Hamansoren.
Het is een traditie om zoveel te drinken dat je het verschil niet meer weet tussen het goede en het kwade, maar dat hebben we maar niet gedaan, natuurlijk:).
Het is een feest waarbij in ieder geval alle kinderen verkleed naar school gaan. In Regba, een plaatsje hier verderop waren er 3 vrachtwagenladingen sneeuw gedropt. Eerst dacht ik dat het een hoop zout was, of wit zand, maar het was echte, koude sneeuw en dat was natuurlijk echt leuk. De meeste kinderen hebben dat natuurlijk nog nooit gezien.
Verkleed en al zijn we gisterenavond ook met wat mensen naar een Purim feest in Beth HaEmek gegaan, een kibbutz in de velden hier. Dat was echt leuk, alleen jammer genoeg ging de wekker om 06.30 weer voor m'n werk.

Na regen schijnt de zon, en hard.

Jongens wat een weer weer. (haha...). Nee, de zon is echt goed opweg om al het water wat er de laatste weken gevallen is weer weg te nemen. Hier zit ik dan weer, in m'n hemdje en korte broek, zoals ik in het zuide gewend was.
Vandaag heb ik een vrije dag en tot nu toe heb ik die heerlijk benut. Ik heb vanmorgen een tas af genaaid, die ik gemaakt  heb van een stuk gordijn en een soort van papieren/plastic jutte zak voor zaden die ik in de velden gevonden had. Met het resultaat ben ik, in alle bescheidenheid, erg blij.
Daarna heb ik m'n fiets weer gepakt en ben ik eerst rechtstreeks naar de zee gefiets, naar Shave Zion en vanuit daar een fietspad langs de zee genomen tot aan Nahariyya, waar ik weer wat shekels heb uitgegeven.
Het fietspad langs de zee is echt mooi, op sommige plaatsen is er een klein stukje zandstrand, maar over het algemeen zijn het alleen maar rotsen die tussen de zee en het fietspad in liggen. Geen rotsblokken ofzo hoor, maar een soort van platte grote stenen die op verschillende hoogtes liggen. Erg mooi trouwens.

Nu ben ik weer terug in Nes Ammim en ga nu een broodje met Calvé Pindakaas eten. Het leuke is dat door het mooie weer ook iedereen beetje bij beetje uit z'n eigen barrack begint te kruipen, zo voetballen we sinds een paar dagen met wat jongeren van hier op het grasveld hier in Nes Ammim. Dat staat ook weer voor vandaag op de planning.

Donder en bliksem

Al dagen laat het water zich uit de hemel storten. Er lijkt maar geen eind aan te komen. Nu ook weer. Ik zit in m'n kamer, met op de achtergrond het geluid van de donder en af en toe een felle flits. Gisteren was er een donder die de ramen deed schudden. Gister was er een samenkomst in Nes Ammim en vaak kon ik niets verstaan van wat er gezegd werd door al het gedonder buiten.
Hier, 10 km van de Libanese grens, is het geluid van al de onrust in de lucht soms een beetje angstaanjagend.
Afgelopen dinsdag was er een luchtalarm in heel Israel. Gelukkig bleek het achteraf om een oefening te gaan, maar alsnog schrok ik echt. Overal in Israel hebben dorpen, nederzettingen, steden, kibbutzim etc. bunkers om in tijden van gevaar te schuilen.
Terug naar de regen. Door al de regen is het noorden van Israel nog groener dan gewoonlijk in de winter. Het gras groeit en de vogels lijken er ook wel tevreden mee te zijn. 2 weken geleden was ik even weer terug in de woestijn, en zelfs de hellingen daar waren bekleed met een kleine dunne laag groen.
Hetgeen wat ik het meest jammer vind aan al de regen is dat er 's nachts eigenlijk geen sterren te zien zijn. Toen ik net in Nes Ammim kwam, was het voor mij een opluchting te zien dat er dezelfde sterren aan de hemel stonden, als de mij zo bekende rijke sterrenhemel in Sde Boker.
Het verhaal over Abraham in de woestijn en God's belofte aan Abraham over zijn nageslacht kan ik me nu zo veel beter voorstellen. Hoe Abraham daar op een steen zou kunnen hebben gezeten, met om zich heen geslagen een kamelenhuid omdat Abraham het misschien wel koud had, luisterend naar God's stem. God zei; "‘Kijk eens naar de hemel, en tel de sterren, als je dat kunt."
Als je dat kunt.
Mij lukte het niet.

Mijn nieuwe liefde

Ten eerste; sorry dat ik al zo lang niets meer geschreven heb op dit blog, het kwam er niet van of ik wist niet waarover te schrijven.
En ten tweede; ik heb dus een nieuwe liefde. Mijn  'Citystar Bike' en ik ben er echt trots op. Het kostte wat tijd en geld maar nu ben ik dan ook vrij om te gaan waar ik wil. Ik kom net terug van een fietstochtje naar Mazra'a en Regba. Een Arabisch en een Joods dorp.  De lucht was echt heel dreigend omdat het vanochtend hard geregend heeft het het nu af en toe nog drupt, maar de zon scheen wel, dus dat gaf echt een mooie gloed over de lucht en de velden die om Nes Ammim heen liggen. Het mooie van de tocht was dat er opeens overal koolzaad in de berm en in de velden groeit. Doet me altijd aan Wallander denken.

En dan heb ik ook nog eens een week geleden m'n gezin hier op bezoek gehad! Eerst eer paar dagen aan de Dode Zee (waar ik na een tocht van 7 uur eindelijk aankwam) en daarna in Nes Ammim. Ik vond het echt super leuk en om eerlijk te zijn over wat ik dan het leukste vond; dat was het potje rond-om-de-tafel.
En ik heb nog een nieuwe aanschaffing. Een laptop. Heeft papa in Ede voor mij gekocht (de centen worden nog opgestuurd hoor pap). En ik kan hier ook Hebreeuws mee schrijven. Leuk he.
                                                                                                                                                  .

.שלום לכולם

.עכשו אני כותבת בעברית

!זה קיף

.ביי ,מרים          

10 punten voor degene die dit vertalen kan.

"look, Papa made it"

Ik denk niet dat het me vaak zal overkomen dat ik op m'n verjaardag wakker gemaakt wordt door de zon die over de Jordaanse bergen op m'n gezicht schijnt. Het kampvuur smeulde nog na en ik had het niet koud gehad.
Ik was namelijk op een trip met wat anderen van Nes Ammim naar de Dode Zee. We sliepen 2 onder de sterren in Wadi Tsehilim. Eigenlijk was alles speciaal aan deze dag. Niet alleen om mijn verjaardag, een beetje natuurlijk ook, maar alles was mooi. De ongelovelijke mooie natuur van de bergen rond Dode Zee, de perfecte volle maan die ik had op mijn verjaardagsnacht, alles. Zelfs het wild plassen was geweldig omdat het uitzicht zo mooi was. We hebben wadi's belopen en voeten kapotgelopen. Maar het was het allemaal waard. Grote delen van een wadi waren nog onder water, dus die wadi heb ik grotendeels in een t-shirt, onderbroek en sandalen gelopen en het was geweldig.
Tijdens de lunch op m'n verjaardag zat ik te genieten van m'n pita met humus en te genieten van het ongelovelijke uitzicht wat we hadden. Toen zei de jongen naast me tegen me "look, Papa made it". Het kwam uit het niets, en het enige wat ik kon zeggen was, "yes, you're right". 

Alweer bijna 3 weken ben ik in Nes Ammim en steeds meer wordt het wel 'mijn plaatsje'. Dat deze plaats totaal anders is dan Sde Boker hebben jullie in m'n vorige post al kunnen lezen. Vaak mis ik nog wel de Israelische manier van doen en laten. De hartelijkheid, de spontaniteit, de passie en gewoon de simpelheid van het kibbutzleven.

Maar echt veel tijd om Sde Boker te missen heb ik ook weer niet want hier zijn ook genoeg dingen te doen. Het leuke van Nes Ammim is dat er echt een uitgebreid studie programma is. Beth Midrasj lessen waarin we leren hoe Joden de Thora lezen, Hebreeuwse en Arabische taallessen en elke week word er een spreker uitgenodigd die over een Israel gerelateerd onderwerp praat. Afgelopen week was het Youssef, een arabische man die al lang lectures in Nes Ammim geeft. Hij sprak over de situatie in Egypte. In Nederland is het volgens mij groot nieuws en hier, omdat we er midden in zitten, natuurlijk ook. Youssef heeft een goed en duidelijk verhaal gehouden waardoor ik nu kan zeggen dat ik een beetje door heb wat er allemaal in Egypte en andere landen in het Midden Oosten aan het gebeuren is.
Komend weekend ga ik mee op een 3 daagse seminar naar de Dode Zee en daar kijk ik echt naar uit. Weer in de woestijn te zijn, een gebied dat echt mijn hart heeft.
En als ik dan weer terug in Nes Ammim ben hoef ik nog maar 2 daagjes te wachten totdat ik mijn gezin hier mag verwelkomen.

Afscheid

Zondag heb ik Sde Boker achter me gelaten om naar het Noorden te gaan, waar m'n volgende avontuur zal beginnen. Na een nachtje in Haifa te hebben overnacht ben ik gisteren in Nes Ammim aangekomen. Een totale verandering van Sde Boker. Hier is het rustig, groen en Europees en daar moet ik nu nog wel even aan wennen, maar ik hoop dat ik me hier ook snel thuis zal gaan voelen.

Als afscheid van Sde Boker had een vriend me afgelopen donderdag nacht meegenomen op een tocht door de woestijn. Het was een perfecte volle maan en de maan was zo fel dat je nauwelijks tegen de maan in kon kijken. We werden met een terreinwagen uit het jaar nul een eind de woestijn in gereden en afgezet bij het begin van 'Wadi Chavarim'. Om ongeveer 00.30 begonnen met het belopen van de wadi. Een wadi is een soort van droge rivier bedding in de woestijn, waarin alleen als het in de winter geregend heeft water door heen stroomd. Omdat het een erg droge winter is, is de wadi dus nog steeds droog. Het was echt werkelijk het mooiste wat ik ooit in m'n leven gezien heb. Door de kracht die het water in de winter kan hebben, hebben de rivierwanden  prachtige en indrukwekkende vormen aangenomen. Het was klimmen, springen, glijden en vallen. Ik wil het jullie eigenlijk gewoon laten zien omdat het zo moeilijk is om te beschrijven hoe het was. Soms was het ook wel spannend en was ik blij dat ik er niet allen liep. Toen we ongeveer 2 uur gelopen hadden, maakten we een kopje thee. Dat is het leuke aan de Israeliers, ze zijn allemaal zo gek om op elke tocht die ze maken een 'koffie kit' mee te slepen. Doet me altijd aan m'n vader en z'n 'Trangiaatje' denken. Om ongeveer 2.30 waren we weer op een plek waar weer opgehaald werden. Om 03.00 lag ik op bed en een uur later ging m'n wekken weer,
maar ik heb de tocht van m'n leven gemaakt.

Nes Ammim

Nee, ik ben er nog niet, maar over een week begint mijn 2de grote avontuur in Isael. Op maandag 24 januari reis ik van Sde Boker naar het verre noorden, waar ik de komende 6 maanden zal verblijven. Ik ga naar Nes Ammim, een soort van 'communual village' (verwacht ik). Een viendin uit Ede, Marlies, zit daar nu al een paar maanden, dat wordt dus erg gezellig.
Nu m'n vertrek uit Sde Boker zo dichtbij komt, verwarren m'n gevoelens me toch wel meer dan dat ik van tevoren gedacht had. Een paar weken geleden keek ik meer uit naar verandering, naar nieuw werk, nieuwe mensen, nieuwe omgeving etc. Niet omdat dit alles mij hier niet bevalt, maar omdat ik hier, in Sde Boker, al een lange tijd ben en ook meer weer zien in dit land. Nu is de week aangebroken van afscheid nemen. Als er 1 ding is waar ik slecht in ben en niet van houd is het afscheid nemen. Het liefst verdwijn ik zomaar, de mooie herinneringen met me meenemend. Ik stop m'n kleren niet meer in de 'laundry', maar was ze op de hand omdat de laundry ze anders niet meer optijd schoon heeft. Ik heb m'n laatste werkdag al opgegeven. Ik heb m'n laatste salary al gehad. M'n chickenhouse goodbyeparty is al geregeld. Raar om met dit soort dingen bezig te zijn.

Het is niet alleen maar treurig hoor, ik heb nog steeds erg veel zin in. Ik kijk met verwachting uit naar wat de komende maanden me zal brengen. Nes Ammim ligt dus in het groene noorden. Al het groen wat hier in de kibbutz is, wordt bewaterd door irrigratie slangetjes die tussen al de bomen en planten door kronkelen. Ik heb zin om Marlies weer te zien, niet meer om 04.30 te werken, weer Nederlands te praten, nieuwe mensen te ontmoeten en te genieten van de mooie natuur van het noorden.
Ook staan er al een paar leuke dingen staan al op de planning. Marlieke komt me op 3 februari een knuffel in Israel geven, m'n gezinnetje komt eind februari even buurten, en ook komen de liefste meiden Maaike, Mirjam en Lida ergens in April dit land bewonderen.
Wat een dingen om naar uit te kijken he!

Day off

Gisteren had ik een day off van werk genomen en ik had me voorgenomen om er een echt verwendagje voor mijzelf van te maken. Nou en dat is me gelukt hoor.
Ik heb uitgeslapen tot 8 (!) uur en ben toen de woestijn in gegaan. Normaal ga ik de woestijn in met alleen een fles water, maar omdat dit een verwendagje was ging er meer mee. M'n fototoestel, mp3 speler, sudoku boekje, 1 sigaret, een appel en 2 heerlijke sandwiches. Ik ben een route gelopen die ik nog niet eerder gelopen had en het was echt zo mooi. Ik heb dat denk ik al 1040 geschreven, maar het is hier mooi, heel mooi. Ik liep over heuvels en wadi's en heb m'n sandwiches gegeten in een kleine oase in een wadi die ik tegenkwam. M'n appel at ik op een heuveltop en op deze top schrok ik me een ongeluk. Ik zat rustig m'n appel te eten toen er opeens een aasgier op ongeveer 20 meter aan me voorbij vloog. Ik schrok me echt helemaal kapot, het zijn namelijk echt grote beesten en ik had echt het gevoel dat hij me zo in m'n nek zou kunnen grijpen en me mee zou kunnen nemen naar z'n nest in de rotswand. Ik ben serieus opgesprongen en heel snel de top afgeklommen en me een paar minuten verstopt in een soort van klein grotje. Klinkt overdreven, en dat is het waarschijnlijk ook, maar ik was echt even bang. Ik weet dat er vlakbij een 'vulture feeding station' is. Daar ben ik een paar weken geleden per ongeluk terecht gekomen en er lagen allemaal karkassen van koeien, paarden, schapen etc.
Naast deze grote vogel heb ik ook de meest mooie kleine vogeltjes gezien, die op de meest wonderbaarlijke manier over de grond hupsen.
Ook kwam ik bij een oud ford en het leuke was dat er een informatieplaatje in het Engels bij stond. Het was een ford uit de Byzantijnse tijd. Het is gebouwd op de handelsroute tussen Persie en de havens van Inda en West Africa. Het was een uitkijkpunt om de karavanan en Byzantijnse dorpjes te beschermen tegen overvallen van Arabische stammen.
Interessant allemaal he, wat je zo tegenkomt op een wandeling.

Eenmaal thuisgekomen heb ik een douche genomen, een gezichtsmaskertje van Mirjam dL opgedaan, een bakje muslie met appel en mandarijn gegeten en toen in bed gedoken.
Wat een verwend dagje was dat.

5 januari....

Vandaag

Het viel me op dat ik op m'n blog alleen maar schrijf over speciale dingen, trips of bijzondere momenten. Dat is natuurlijk heel leuk, maar wat misschien nog veel interessanter is voor jullie om te weten, is m'n dagelijks leven, de dingen waarmee ik m'n dagen van de week vul.
M'n dag begon met uitslapen, ik hoefde pas om 05.00 bij de dinninghall klaar te staan, om vanaf daar met een busje naar 'Halukim' te gaan, 1 van de 6 chickenfarms. Na een douche, koffie en broodje met pindakaas begon het werk. Vandaag was het een 'farmwork day'. Dit is werk in the chickenfarm, maar niet met kippen. Heerlijk vind ik zo'n dag. Wel werk je constant in the chickenhouses, dus je hebt alsnog de hele tijd kippen met hun gekakel om je heen. Ik snap nu het gezegde 'hou eens op met dat gekakel' veel beter, soms wordt je er echt niet goed van.
Ik werkte met een man, Lior, die echt geen engels spreekt, en dat is zo leuk, want hij is erg grappig. We hebben de heaters, die gebruikt worden om de baby chickens warm te houden, schoongeblazen en afgeplakt met plastic omdat deze kippen nu groot genoeg zijn. Ik denk dat ik eruit moet hebben gezien als een spook met al het stof op m'n haar en gezicht, want Lior moest de hele tijd om me lachen. En we hebben de 'airconditioning' van de chickenhouses schoongemaakt, en omdat die vrij hoog zitten, moest ik dat doen (ik ben vrij lang vergeleken met de Israeli's) en dan zei Lior steeds 'you good, you good', ongeveer het enige wat hij zeggen kan, erg grappig.
Verder heb ik alle scharnieren en sloten in de farm van anti-roest spray voorzien, hekken gerepareerd met ijzerdraad, 1 hele chickenhouse van zaagsel voorzien (er komen namelijk binnenkort nieuwe babychicks), en the office en de showers schoongemaakt. Een hele leuke werkdag omdat het werk zo verschillend is. Dan heb je aan het eind van het werk echt het gevoel dat je iets gedaan hebt en dat voelt goed.

Toen ik weer terug in de kibbutz was, kwam Shai naar me toen, een meid van een Garin hier. Ze had net 3 puppy hondjes gevonden bij het tankstation naast de kibbutz. Ze waren zo mooi en lief en ik werd er echt gelijk verliefd op. Ik denk dat ze een soort van herders zijn. 1tje heb ik Sami genoemd, ter ere van m'n eerste grote hondeliefde. Het grappige is dat Sami ook een Israelische naam is.
Er worden wel vaker dieren door bedoeine achtergelaten bij the gasstation. Zo hebben we hier sinds 2 weken 2 ezels voor de rooms staan, en hebben we ook al aardig wat kittens mogen wegbrengen naar het asiel in Beersheva. Morgen gaan Sami en z'n maatjes ook naar Beersheva, maar wat had ik hem graag gehouden.