Laatste Week

M'n laatste week in Uganda is aangebroken, na 6 weken in Buyongo te hebben geleefd zijn we gisteravond in een gezin in Kampala aangekomen. Het afscheid viel me zwaar. Tranen zijn gelaten, van vreugde en verdriet. Het was lang niet altijd even makkelijk om in een zo andere omgeving te leven en geconfronteerd te worden met de armoede waarin de mensen leven, maar ik ben erg gezegend met de mensen die ik heb mogen ontmoeten. De laatste dagen verbleef ik in een gezin dat in zo'n typisch afrikaans rond leemhuisje woont. Het is een heerlijk gezin met ook kinderen van mijn leeftijd. Niemand spreekt er goed engels, maar toch ging communicatie best erg prima. Het komt hier niet vaak voor dat een gezin beide ouders nog heeft, dat er niemand aan de alcohol is en dat het gezin geheerst wordt voor liefde voor elkaar en anderen. Dat maakte het zo heerlijk om deel uit te maken van dat gezin. Steve, de vader doet me erg denken aan papa. Een kalme, hardwerkende en liefdevolle man. Z'n zoon, Francis, heeft me een uitgebreide tour gegeven over z'n land, alle mooie uitkijkpunten op de rotsen laten zien. We hebben heel wat geklautert en rondgesprongen. Heerlijk was dat. De omgeving is hier echt prachtig en ik zou willen dat ik het even met je zou kunnen delen.
Het is een treurig gevoel nu ik al die mensen achter heb gelaten in Buyongo maar misschien zullen we elkaar ooit nog zien als God dat als plan heeft.

De komende week ben ik in Kampala met Michael en Benjamin, een nieuwe vrijwilliger en fijne gast uit Amerika, de dagen staan in teken van dag zeggen tegen families die ons gehost hebben of mensen die ik ontmoet heb. Over een week ben ik weer thuis in Ede, wat ook wel een opluchting met zich meebrengt, maar het zal ook wel pittig zijn dit land voor nu definitief te verlaten.

Buyongo.

Sinds 3 weken verblijf ik in een klein bergdorpje genaamd Buyongo. De meeste dagen van de week werk ik op een kleine school, de Pioneer Orphanage Primary School. Op de school geef ik wat les in engels en wiskunde maar we proberen ook het hele systeem van de school te verbeteren want er valt veel te verbeteren. Af en toe maken we ook een bezoek aan scholen in de omgeving om te praten over vrede en geweldloosheid. Dit is hard nodig want veel kinderen komen al vroeg in aanraking met geweld, hetzij in hun huis, of op een andere manier.

Ik wil jullie nu vooral vertellen over een meneer. Master Musumba. Directeur van de school, pastoor van de plaatselijke kerk, en metselaar. Hij is de man die 7 jaar geleden de school opgezet heeft om scholing te geven aan wezen die geen geld hebben om naar een public governmental school te gaan. Deze scholen zijn weliswaar gratis, maar er moeten wel kosten gemaakt worden als schoolkleding, schriften en potloden. Dit geld hebben veel mensen niet en daarom gingen veel kinderen niet naar school. Musumba wilde deze kinderen wel de mogelijkheid geven om scholing te krijgen dus heeft hij in z'n eentje de hele school gebouwd en gefinancieerd. Het is geen rijke man, hijzelf en z'n gezin lopen rond in vodden, en ze komen maar net rond met het eten. Maar de man is rijk aan visie. Zelf heeft hij op vroege leeftijd al z'n beide ouders verloren en toen hij 13 was kwam ook z'n enige broer om in de oorlog. Deze broer betaalde tot die tijd z'n schoolgeld maar toen z'n broer omkwam was er niemand die hem kon helpen met geld. Hij kon vanaf z'n 13de dus niet meer naar school en is wat dat betreft een ongeleerde man.
Zijn motivatie om zoveel op te offeren om deze school te beginnen ligt in z'n eigen jeugd. Hij wil kids die onder dezelfde omstandigheden opgroeien als waarin hij is opgegroeid, toch de mogelijkheid geven om naar school te gaan. Musumba is een ontzettend inspirerende man en ik 

ervaar het als een zegen om hem ontmoet te hebben.

Zondag

Vanmorgen ben ik met Rita, een meid bij wie ik dit weekend verblijf in Hoima, naar de kerk gegaan. Het was een Born Again Church, wat denk ik te vergelijken is met de Pinkstergemeente in Nederland. Ik ben door m'n huidskleur een opvallende verschijning hier op straat, maar ik werd echt erg hartelijk ontvangen in de kerk.
Wat ik bijzonder vind is de enorme blijdschap waarmee mensen hun geloof hier uiten. Mensen zijn dankbaar voor het weinige wat ze hebben. Ik sprak mensen die geen geld hebben om hun kinderen naar school te sturen, en een vrouw die geen eten had voor de volgende dag, en een jongen die geen ouders meer heeft. Toch zijn ze God oprecht dankbaar voor de dingen die ze wel hebben en bidden ze God om te zorgen voor de mensen die nog minder hebben, of die nog minder gezegend zijn.
Van deze vreugde in eenvoud kunnen wij nog wel eens wat leren.

Foto update

Zojuist aangekomen in Hoima, een stadje in noord oost Uganda. Na een busreis van 4 uur in een overvolle bus, met een slapend jongetje tegen me aan zijn we veilig aangekomen. Onderweg had de bus nog een klapband gehad 10 meter van de plek waar er diezelfde ochtend 2 jonge mannen omgekomen waren door een auto ongeluk, het wrak lag nog in de goot.
Ik vind het heel bijzonder om hier te zijn. Als ik zeg dat ik zou genieten zou ik niet eerlijk zijn want ik vind het ook wel best lastig om hier te zijn. Vooral om de dingen die ik hier zie en hoor met elkaar in verband te zien. Vooral veel armoede zie ik hier om me heen.
De afgelope 3 dagen sliep ik in het Catholic Worker House in Kasengejje, een klein plaatsje. Er wonen daar iets van 7 mensen. 2 mannen die constant bedronken zijn, een vrouw, wat kinderen die soms wel een vader of moeder delen, en soms niet. Dat is triest om te zien maar het zijn super lieve mensen en ze zijn goed voor mij. Het was heerlijk om zo een paar daagjes lekker uit te rusten, en mee te helpen met het huishouden. Het koken voor de lunch kost zo'n 4 uur wat het is erg arbeidsintensief en het eten moet vaak lang op het vuur. Alleen bruine bonen moeten al 6 uur pruttelen.
Ik mij in wat voor'n bizarre cultuurkloof ik terecht ben gekomen toen een meisje, Betty, mij vroeg hoe lang ik moest lopen naar de wc in Nederland, in Kasengejje was het dichtsbijzijnde gat iets van 8 minuten lopen.
Ik weet verder niet goed wat ik wil schrijven want ik heb niet echt de rust op het internet nu, maar ik zal wat foto's uploaden die gemaakt zijn toen ik m'n camera aan Betty gaf.