Buyongo.

Sinds 3 weken verblijf ik in een klein bergdorpje genaamd Buyongo. De meeste dagen van de week werk ik op een kleine school, de Pioneer Orphanage Primary School. Op de school geef ik wat les in engels en wiskunde maar we proberen ook het hele systeem van de school te verbeteren want er valt veel te verbeteren. Af en toe maken we ook een bezoek aan scholen in de omgeving om te praten over vrede en geweldloosheid. Dit is hard nodig want veel kinderen komen al vroeg in aanraking met geweld, hetzij in hun huis, of op een andere manier.

Ik wil jullie nu vooral vertellen over een meneer. Master Musumba. Directeur van de school, pastoor van de plaatselijke kerk, en metselaar. Hij is de man die 7 jaar geleden de school opgezet heeft om scholing te geven aan wezen die geen geld hebben om naar een public governmental school te gaan. Deze scholen zijn weliswaar gratis, maar er moeten wel kosten gemaakt worden als schoolkleding, schriften en potloden. Dit geld hebben veel mensen niet en daarom gingen veel kinderen niet naar school. Musumba wilde deze kinderen wel de mogelijkheid geven om scholing te krijgen dus heeft hij in z'n eentje de hele school gebouwd en gefinancieerd. Het is geen rijke man, hijzelf en z'n gezin lopen rond in vodden, en ze komen maar net rond met het eten. Maar de man is rijk aan visie. Zelf heeft hij op vroege leeftijd al z'n beide ouders verloren en toen hij 13 was kwam ook z'n enige broer om in de oorlog. Deze broer betaalde tot die tijd z'n schoolgeld maar toen z'n broer omkwam was er niemand die hem kon helpen met geld. Hij kon vanaf z'n 13de dus niet meer naar school en is wat dat betreft een ongeleerde man.
Zijn motivatie om zoveel op te offeren om deze school te beginnen ligt in z'n eigen jeugd. Hij wil kids die onder dezelfde omstandigheden opgroeien als waarin hij is opgegroeid, toch de mogelijkheid geven om naar school te gaan. Musumba is een ontzettend inspirerende man en ik 

ervaar het als een zegen om hem ontmoet te hebben.

Zondag

Vanmorgen ben ik met Rita, een meid bij wie ik dit weekend verblijf in Hoima, naar de kerk gegaan. Het was een Born Again Church, wat denk ik te vergelijken is met de Pinkstergemeente in Nederland. Ik ben door m'n huidskleur een opvallende verschijning hier op straat, maar ik werd echt erg hartelijk ontvangen in de kerk.
Wat ik bijzonder vind is de enorme blijdschap waarmee mensen hun geloof hier uiten. Mensen zijn dankbaar voor het weinige wat ze hebben. Ik sprak mensen die geen geld hebben om hun kinderen naar school te sturen, en een vrouw die geen eten had voor de volgende dag, en een jongen die geen ouders meer heeft. Toch zijn ze God oprecht dankbaar voor de dingen die ze wel hebben en bidden ze God om te zorgen voor de mensen die nog minder hebben, of die nog minder gezegend zijn.
Van deze vreugde in eenvoud kunnen wij nog wel eens wat leren.

Foto update

Zojuist aangekomen in Hoima, een stadje in noord oost Uganda. Na een busreis van 4 uur in een overvolle bus, met een slapend jongetje tegen me aan zijn we veilig aangekomen. Onderweg had de bus nog een klapband gehad 10 meter van de plek waar er diezelfde ochtend 2 jonge mannen omgekomen waren door een auto ongeluk, het wrak lag nog in de goot.
Ik vind het heel bijzonder om hier te zijn. Als ik zeg dat ik zou genieten zou ik niet eerlijk zijn want ik vind het ook wel best lastig om hier te zijn. Vooral om de dingen die ik hier zie en hoor met elkaar in verband te zien. Vooral veel armoede zie ik hier om me heen.
De afgelope 3 dagen sliep ik in het Catholic Worker House in Kasengejje, een klein plaatsje. Er wonen daar iets van 7 mensen. 2 mannen die constant bedronken zijn, een vrouw, wat kinderen die soms wel een vader of moeder delen, en soms niet. Dat is triest om te zien maar het zijn super lieve mensen en ze zijn goed voor mij. Het was heerlijk om zo een paar daagjes lekker uit te rusten, en mee te helpen met het huishouden. Het koken voor de lunch kost zo'n 4 uur wat het is erg arbeidsintensief en het eten moet vaak lang op het vuur. Alleen bruine bonen moeten al 6 uur pruttelen.
Ik mij in wat voor'n bizarre cultuurkloof ik terecht ben gekomen toen een meisje, Betty, mij vroeg hoe lang ik moest lopen naar de wc in Nederland, in Kasengejje was het dichtsbijzijnde gat iets van 8 minuten lopen.
Ik weet verder niet goed wat ik wil schrijven want ik heb niet echt de rust op het internet nu, maar ik zal wat foto's uploaden die gemaakt zijn toen ik m'n camera aan Betty gaf.

Eerste dagen

Lieve vrienden en familie,

dit is m'n eerste berichtje vanuit Uganda, en waarschijnlijk ook m'n laatste in de komende weken. Ik heb erg weinig toegang tot electriciteit, douchen gaat met een emmer stinkend water uit een pomp over je hoofd.
De eerste nacht sliep ik in een kamertje van iemand in wat ze een ghetto noemen. Het was wel veilig want ik sliep niet alleen op de kamer en de deur zat op slot, maar ik voelde me niet echt heel veilig. De nacht heeft zowel voor als nadelen. Voordeel is dat ik als blanke minder opval in de duisternis, maar donker hier is ook echt donker en dat ben ik niet echt gewend.
De eerste dagen ben ik in Kampala gebleven en ik slaap bij Linda, een lieve meid van 26 jaar en zij leert mij veel over het leven hier. Hoe ik mij als vrouw het best kan gedragen, wat ik vooral niet moet doen, wat vooral wel, hoe je je vrouwelijk hygiene op peil houd als de omstandigheden erg karig zijn etc.
Wat opvallend is hier in Uganda is de ontzettend grote mate van persoonlijk geloof van de mensen. Op straat hoor je overal gospel music en het winkeltje waar ik nu op het internet zit wordt gerund door een moslim vrouw, maar een cd van Hillsong schalt door de luidspreker. Op mijn vraag waarom ze dit op heeft staan antwoordde ze dat ze het hele mooie muziek vind, maar straks als de Ramadan begint zal ze iets anders opzetten. Ook geloven mensen hier erg veel in Witchcraft. Ik ben al gewaarschuwd dat als ik ongesteld ben dat ik dan de pithole/gat in de grond heel netjes achter moet laten omdat slechte mensen mij anders kunnen beheksen door bloed te gebruiken. Whatever.
Ik moet wel erg wennen om hier te zijn. Als blanke krijg je veel aandacht op je af en daar weet ik me nog niet echt een houding in te vinden. Mensen kijken, roepen en ik zou me hiet liefst willen verschuilen achter een mooi zwart gezicht zodat ik niet opval. Ook de omstandigheden waarin men leeft is bizar simpel. Ik heb nog geen normaal werkende wc gezien, behalve in het winkelcentrum waarin ik nu zit, dus daar ga ik zo lekker gebruik van maken:) So far heb ik nog helemaal geen last gehad van last van m'n buik of misselijkheid. Het eten lijkt best veel op wat we in Nederland ook eten. Aardappel, rijst, een soort tortilla's.
Ik heb me eerlijk gezegt wel al een paar keer afgevraagd waar ik aan begonnen ben en waarom ik niet lekker aan de franse kust had kunnen liggen chillen, maar ik kijk ook wel weer erg veel uit naar de komende weken die gaan komen, dat ik me ergens kan settelen en m'n tas kan uitpakken en een eigen plekje kan cree"eren.
Het zou fijn zijn als je af en toe zou kunnen bidden voor mij voor dat ik geestelijk en lichamelijk me goed blijf voelen. De mensen die ik ontmoet zijn geweldig maar de omstandigheden waarin mensen leven zijn bar.
Liefs, Mirjam