Lieve vrienden en familie,
dit is m'n eerste berichtje vanuit Uganda, en waarschijnlijk ook m'n laatste in de komende weken. Ik heb erg weinig toegang tot electriciteit, douchen gaat met een emmer stinkend water uit een pomp over je hoofd.
De eerste nacht sliep ik in een kamertje van iemand in wat ze een ghetto noemen. Het was wel veilig want ik sliep niet alleen op de kamer en de deur zat op slot, maar ik voelde me niet echt heel veilig. De nacht heeft zowel voor als nadelen. Voordeel is dat ik als blanke minder opval in de duisternis, maar donker hier is ook echt donker en dat ben ik niet echt gewend.
De eerste dagen ben ik in Kampala gebleven en ik slaap bij Linda, een lieve meid van 26 jaar en zij leert mij veel over het leven hier. Hoe ik mij als vrouw het best kan gedragen, wat ik vooral niet moet doen, wat vooral wel, hoe je je vrouwelijk hygiene op peil houd als de omstandigheden erg karig zijn etc.
Wat opvallend is hier in Uganda is de ontzettend grote mate van persoonlijk geloof van de mensen. Op straat hoor je overal gospel music en het winkeltje waar ik nu op het internet zit wordt gerund door een moslim vrouw, maar een cd van Hillsong schalt door de luidspreker. Op mijn vraag waarom ze dit op heeft staan antwoordde ze dat ze het hele mooie muziek vind, maar straks als de Ramadan begint zal ze iets anders opzetten. Ook geloven mensen hier erg veel in Witchcraft. Ik ben al gewaarschuwd dat als ik ongesteld ben dat ik dan de pithole/gat in de grond heel netjes achter moet laten omdat slechte mensen mij anders kunnen beheksen door bloed te gebruiken. Whatever.
Ik moet wel erg wennen om hier te zijn. Als blanke krijg je veel aandacht op je af en daar weet ik me nog niet echt een houding in te vinden. Mensen kijken, roepen en ik zou me hiet liefst willen verschuilen achter een mooi zwart gezicht zodat ik niet opval. Ook de omstandigheden waarin men leeft is bizar simpel. Ik heb nog geen normaal werkende wc gezien, behalve in het winkelcentrum waarin ik nu zit, dus daar ga ik zo lekker gebruik van maken:) So far heb ik nog helemaal geen last gehad van last van m'n buik of misselijkheid. Het eten lijkt best veel op wat we in Nederland ook eten. Aardappel, rijst, een soort tortilla's.
Ik heb me eerlijk gezegt wel al een paar keer afgevraagd waar ik aan begonnen ben en waarom ik niet lekker aan de franse kust had kunnen liggen chillen, maar ik kijk ook wel weer erg veel uit naar de komende weken die gaan komen, dat ik me ergens kan settelen en m'n tas kan uitpakken en een eigen plekje kan cree"eren.
Het zou fijn zijn als je af en toe zou kunnen bidden voor mij voor dat ik geestelijk en lichamelijk me goed blijf voelen. De mensen die ik ontmoet zijn geweldig maar de omstandigheden waarin mensen leven zijn bar.
Liefs, Mirjam
dit is m'n eerste berichtje vanuit Uganda, en waarschijnlijk ook m'n laatste in de komende weken. Ik heb erg weinig toegang tot electriciteit, douchen gaat met een emmer stinkend water uit een pomp over je hoofd.
De eerste nacht sliep ik in een kamertje van iemand in wat ze een ghetto noemen. Het was wel veilig want ik sliep niet alleen op de kamer en de deur zat op slot, maar ik voelde me niet echt heel veilig. De nacht heeft zowel voor als nadelen. Voordeel is dat ik als blanke minder opval in de duisternis, maar donker hier is ook echt donker en dat ben ik niet echt gewend.
De eerste dagen ben ik in Kampala gebleven en ik slaap bij Linda, een lieve meid van 26 jaar en zij leert mij veel over het leven hier. Hoe ik mij als vrouw het best kan gedragen, wat ik vooral niet moet doen, wat vooral wel, hoe je je vrouwelijk hygiene op peil houd als de omstandigheden erg karig zijn etc.
Wat opvallend is hier in Uganda is de ontzettend grote mate van persoonlijk geloof van de mensen. Op straat hoor je overal gospel music en het winkeltje waar ik nu op het internet zit wordt gerund door een moslim vrouw, maar een cd van Hillsong schalt door de luidspreker. Op mijn vraag waarom ze dit op heeft staan antwoordde ze dat ze het hele mooie muziek vind, maar straks als de Ramadan begint zal ze iets anders opzetten. Ook geloven mensen hier erg veel in Witchcraft. Ik ben al gewaarschuwd dat als ik ongesteld ben dat ik dan de pithole/gat in de grond heel netjes achter moet laten omdat slechte mensen mij anders kunnen beheksen door bloed te gebruiken. Whatever.
Ik moet wel erg wennen om hier te zijn. Als blanke krijg je veel aandacht op je af en daar weet ik me nog niet echt een houding in te vinden. Mensen kijken, roepen en ik zou me hiet liefst willen verschuilen achter een mooi zwart gezicht zodat ik niet opval. Ook de omstandigheden waarin men leeft is bizar simpel. Ik heb nog geen normaal werkende wc gezien, behalve in het winkelcentrum waarin ik nu zit, dus daar ga ik zo lekker gebruik van maken:) So far heb ik nog helemaal geen last gehad van last van m'n buik of misselijkheid. Het eten lijkt best veel op wat we in Nederland ook eten. Aardappel, rijst, een soort tortilla's.
Ik heb me eerlijk gezegt wel al een paar keer afgevraagd waar ik aan begonnen ben en waarom ik niet lekker aan de franse kust had kunnen liggen chillen, maar ik kijk ook wel weer erg veel uit naar de komende weken die gaan komen, dat ik me ergens kan settelen en m'n tas kan uitpakken en een eigen plekje kan cree"eren.
Het zou fijn zijn als je af en toe zou kunnen bidden voor mij voor dat ik geestelijk en lichamelijk me goed blijf voelen. De mensen die ik ontmoet zijn geweldig maar de omstandigheden waarin mensen leven zijn bar.
Liefs, Mirjam
Hey die Mirjam!
ReplyDeleteTof om zo wat van je te horen! En wat heftige omstandigheden waar je in bent...ik had een paar jaar geleden wel betere omstandigheden in Oeganda, maar wel echt respect dat je dit doet! Erg cool! Enne alle ervaring is natuurlijk weer nieuwe levensbagage waar je zo maar je rest van je leven profijt mee kan hebben. En dat ik voor je bidt lijkt mij logisch als je zo iets ondergaat ;-D Succes en hoop dat je je gedragen voelt!